Zondag, 4 augustus

Geen rustige nacht gehad. Al was het niet druk op de kampplaats en was er ruimte zat, had een groepje jongeren – weekendvierders – zich vlakbij mijn tentje genesteld, en hebben me wakker gehouden tot 3 uur ’s nachts. Maar ja, dat hoort erbij zeker…

Het weer zit mee vandaag. Ik vertrek enkele minuutjes na zevenen, en kom al vrij snel uit bij de Möhnequelle, zoals het woord doet vermoeden, de bron van de Möhne.

De zon doet haar best, ik kortwiek mijn broek en gooi de windjack in de rugzak. Om 07:30 loopt het zweet al letterlijk naar de bron.

Ik passeer de ruïnes van het Borberg’s Kirchhof waar in vervlogen tijden de pestlijders uit de streek begraven werden, ver van alle dorpjes. Dat klopt, je komt hier zelfs geen mug tegen.

De Sint-Antonius kapel iets verderop herinnert de passant aan de dood van een op den dool geraakt kind in de 18de eeuw.

De GPS niet maar de pijlen wel sturen me nu over de Klettervariante Ginsterkopf. Een ware kuitenbijter. Tijdens de klim kortwiek ik mijn broek voor een tweede keer. En op één van de kopfen sla ik een praatje met een vrouw over ons beider tocht naar Santiago. Leuk toch om zo iemand te ontmoeten. We wensen elkaar met een knipoog een “Bon Camino” en nemen afscheid.

Na de klettertocht wordt het plots drukker, niet te verwonderen, want de route nadert een parking vlakbij de “Feuereiche”,
een 11 meter hoge eiken stam, volledig houtgesneden tot kunstwerk. En dat is mooi, en dat trekt volk…

Voor het eindpunt van de dag zie ik een markante rotsformatie, de ‘Bruchhauser Steine”. De route gaat er wel niet over, maar mits enkele euro’s neer te tellen, mag je de Steine op.
Dus dat doe ik niet, wat dacht je? Voorwaar voelen de 3 Steine zich vernederd omdat er moet betaald worden om hun pracht te aanschouwen.
Ik neem er wel een tas koffie met gebak, komt van pas want winkels kom je hier tot nu toe niet tegen.

Om 13:15 na ongeveer 20 km genoten te hebben van de prachtige natuur kom ik aan bij de camping van Bruchhausen, reserveer een plaatsje voor 8,5 EUR, en iets later is het wasje en plasje al achter de rug.

Alle tijd om Bruchhausen te verkennen, en ja, zelfs op zondag geraak ik aan een frisse Krombacher, geen slecht idee dus om even af te zakken naar de dorpskern.

Ik voer een gesprekje met een oudere man die zich bij mij aan tafel zet. Zijn eveneens oude wandelkaart – mijn insteek om een gesprekje te beginnen – dateert van 1964. De kaart is zodanig beduimeld dat ze voor deze man van onschatbare waarde moet zijn. Ik vraag wat hem naar hier bracht en hij vertelt me dat hij nieuwe mountainbikeparcours aan het uittekenen is met behulp van zijn topokaart. Want het Rothaargebergte lijdt aan asfaltering en dat komt de bestaande Mountainbikeparcours niet goed uit, vandaar.
Ook vind ik nog een bakker, goed om morgen de dag mee te beginnen. De voorraad slinkt immers en het wordt een lange dag.

Ik ben trouwens niet alleen op de Rothaarsteig. ’s Avonds nestelt zich een Duitser met tent naast me en als ik kennismaak lijken zijn geplande routes volledig overeen te stemmen met de mijne. We zullen elkaar dus nog wel zien allicht. Ik geef ‘m de locatie door van de Alpenverreinhütte waar we over twee dagen zouden arriveren.

’s Nachts koelt het hier fel af, zodat ik tegen de morgen reeds al mijn wandelkleren stukje bij beetje terug heb aangetrokken om me wat op te warmen.

De kilometerteller staat op 20,5.
Vandaag was goed voor 17 km.

Reisverslagen per dag